…κι αυτό είναι ένα πραγματικά άσχημο συναίσθημα, δεν το θέλω αλλά μερικές φορές με κατακλύζει.
Μισώ την κατάσταση στην οποία έχουμε βρεθεί
Μισώ το ότι σπούδαζα 5 χρόνια χωρίς επαγγελματικό αντίκρισμα
Μισώ το γεγονός ότι σ’ αυτή την ηλικία άλλα έπρεπε να σκέφτομαι και άλλα είμαι αναγκασμένη να σκέφτομαι
Μισώ το ότι παντού υπάρχει τόσο μεγάλη απαισιοδοξία
Μισώ το ότι δεν μπορώ να κάνω όνειρα για το μέλλον μου
Μισώ το γεγονός ότι δεν υπάρχει αξιοκρατία
Μισώ το ότι ο καθένας κάνει ότι γουστάρει χωρίς ποινή
Μισώ το ότι τίποτα μα τίποτα δεν είναι οργανωμένο
Μισώ το ότι σκέφτομαι σοβαρά να μεταναστεύσω
Μισώ, μισώ, μισώ…. Εγώ που μεγάλωσα με ό,τι πόθησα, που έζησα σε μια όμορφη και φιλόξενη Ελλάδα χωρίς αναταραχές, που σ’ αυτή δε βίωσα την αγριότητα, που όταν τελείωνα το σχολείο όλοι με διαβεβαίωναν ότι θα βρω μια καλή δουλειά όπως έκαναν και οι γονείς μου, που το μέλλον μου προδιαγράφονταν λαμπρό, που οι γονείς μου με “ζήλευαν” γιατί μεγάλωνα σε καλύτερα χρόνια …
Τελικά μισώ τη χώρα μου και τη γενιά των γονιών μας που την έφτασαν στον πάτο.
Νομίζω οτι εκφράζει πολλούς..
Πάρα πολύ κόσμο, έχουμε πια όλοι αγανακτίσει…
Ase Maraki, ki egw misw kai gi ayto efyga! Omws mporei na misw polla, agapw tin Ellada kai esw kai apo makria tha kanw oti mporw gi aytin!
Δυνατό και έντονο, χαίρομαι που σε έχουμε στην ομάδα μας Mary….
Η χαρά είναι όλη δική μου!Σας ευχαριστώ πολύ